Reakcją na nową sytuację po zamachu majowym było powołanie Obozu Wielkiej Polski. Nowa organizacja obozu narodowego powstała w Poznaniu, 4 grudnia 1926 roku, a jej powstanie zostało ogłoszone w sali białej hotelu “Bazar”.
W założeniach OWP miało być organizacją masową, szerokim, ponadpartyjnym frontem antysanacyjnym, współtworzonym także z ludowcami i chadekami, przewodzić mu mieli jednak naturalnie narodowcy.
W skład Wielkiej Rady OWP weszło kilku czołowych działaczy poznańskiej endecji: Bogumił Hebanowski, Stefan Kałamajski, Bogumił Łubieński, Seweryn Samulski, Zbigniew Żółtowski i Zygmunt Pluciński. Ten ostatni został także oboźnym Dzielnicy Zachodniej, czyli województwa poznańskiego, pomorskiego i łódzkiego. Stanisław Celichowski został zaś przywódcą OWP na samo poznańskie. We władzach tego szczebla znaleźli się także prof. S. Dąbrowski, gen. Dowbór-Muśnicki, Stefan Kismanowski i Antoni Wolski.
Rozwój struktur OWP w Wielkopolsce, jak i w reszcie kraju, przebiegał jednak bardzo powoli. Zmieniło się to dopiero wraz z powstaniem Ruchu Młodych Obozu Wielkiej Polski, we Lwowie 3 kwietnia 1927 roku.
To właśnie młodzi, którego elitę stanowili Wszechpolacy, napędzali w dużej mierze OWP. Na początku 1930 roku OWP liczyło 30 tys. członków, zaś sam Ruch Młodych niemal 17 tys., z czego ponad 4,5 tysiąca stanowiła młodzież akademicka. Zdecydowana większość studentów-narodowców działała równocześnie w Związku Akademickim Młodzież Wszechpolska. W województwie poznańskim RM miał liczyć ponad 5 tysięcy aktywnych członków. W 1932 całe OWP dzielnicy zachodniej miało liczyć już 40 tysięcy, a w całym kraju ponad 120 tys. członków.
26 września 1932 roku Obóz Wielkiej Polski został rozwiązany w województwie pomorskim, a miesiąc później – w poznańskim. W odpowiedzi na to powstała nowa organizacja – Związek Młodych Narodowców, pierwotnie mająca stanowić substytut RM OWP. Poprzez ZMN młodzi z Wielkopolski chcieli zachować swoją autonomię względem starych. W marcu 1933 OWP zostało ostatecznie rozwiązane w całym kraju.