Polskie Towarzystwo Demokratyczne
W maju 1909 roku poznańscy endecy powołali w zaborze pruskim partię polityczną – Polskie Towarzystwo Demokratyczne. W Radzie Głównej PTD znajdowali się endecy z Poznania jak np. Antoni Chłapowski, Bernard Chrzanowski, Władysław Mieczkowski, Celestyn Rydlewski, Karol Rzepecki, Władysław Seyda, Marian Seyda, jak również z reszty Wielkopolski – np. Teodor Drachowski z Kobylnicy, Antoni Karpiński z Gniezna czy Stanisław Niegolewski z Niegolewa a także ze Śląska i Rzeszy. Rok później partia zmieniła nazwę na Towarzystwo Demokratyczno-Narodowe. Jeszcze przed powstaniem partii endecja posiadała swoich posłów w Reichstagu (Chłapowski, W. Seyda) oraz w pruskim Landtagu (Chrzanowski), po jej pojawieniu się ich liczba miała jeszcze wzrosnąć (m.in. Trąmpczyński). Wraz z wybuchem pierwszej wojny światowej endecy przejęli przywództwo w Kole Polskim w niemieckim parlamencie. Jego kierownikiem został Marian Seyda. W 1919 TDN połączyło się z partiami endeckimi z innych zaborów w wyniku czego powstał Związek Ludowo-Narodowy.
