Bogusław Roman Kiernicki, przedstawiciel młodszego rocznika prawicowych opozycjonistów wielkopolskiego pokolenia solidarności urodził się 11 września 1962 roku w Gorzowie Wielkopolskim. Podobnie jak w przypadku starszych kolegów, takich jak Marek Jurek i Krzysztof Nowak, kształtowanie się jego przyszłego charakteru miało miejsce już w domu, w atmosferze patriotycznej i katolickiej, z żywymi tradycjami narodowymi i bez żadnych dalszych ani bliższych związków z władzą komunistyczną.
Podobnie jak koledzy pobierał naukę w I Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki w Gorzowie. Był to moment pierwszej aktywności społecznej i intelektualnej. Poznał tam M. Jurka, K. Nowaka, P. Miereckiego i M. Robaka. Niedługo po rozpoczęciu nauki w szkole w 1978 roku, dołączył do działającego w niej koła historyków, gdzie szybko również zaczęto dyskutować nie tylko na tematy historyczne, ale i na otaczających ich wydarzeniach i ich związkach z przeszłością. Kształtowało to w nich opinię krytyczną wobec komunizmu, ale również nurtu piłsudczykowskiego, za to bardziej zaczęli identyfikować się z myślą narodową. Pierwszą z aktywności jakie spotkały się z reakcją władzy było wydawanie własnej gazetki, „Szlakiem tysiąclecia”, jakie spowodowało wkroczenie Służby Bezpieczeństwa, zarekwirowanie nakładu i ryzyko odpowiedzialności dyscyplinarnej samych twórców, ale też ich rodziców. Od tego momentu wiedzieli, że władza jest przeciwna wolnemu badaniu historii.
Środowiskiem, w którym mogli swobodnie dyskutować o historii było to zebrane wokół ks. Witolda Andrzejewskiego i jego duszpasterstwa. Udzielanie się tam, od 1978 roku, ukształtowało ich pod przyszłe działania, zwłaszcza po 1980 roku.
Jeszcze będąc uczniem liceum związał się z grupą pracującą nad czasopismem „Bratniak”. Prace nad nim stanowiły jeden z podstawowych, obok Ruchu Młodej Polski, elementów działalności środowiska gorzowskiego w latach 1978 – 1980. Współpracował też później w wydawaniu pisma „Uczeń Polski” i działalności w środowisku szkolnym, rozpoczętym akcją „Nauczanie bez kłamstw”, skierowaną w nauczanie przez władze sfałszowanej historii.
B. Kiernicki już od samego początku studiów udzielał się w ruchu strajkowym . W listopadzie 1981, podczas jednego z protestów, był członkiem-założycielem stowarzyszenia Pro Patria. Była to pierwsza niezależna katolicka organizacja akademicka, od końcówki lat 40-tych. Gorzowskie środowisko wychowane przez ks. Andrzejewskiego miało decydujący wpływ na jej powstanie. Stowarzyszenie zorganizowało pierwsze większe demonstracje w Poznaniu od wielu lat, na patriotyczne rocznice 3 maja i 11 listopada. B. Kiernicki był też działaczem Niezależnego Zrzeszenia Studentów.
Karierę polityczną, opozycyjną rozpoczął w latach 80-tych, w Ruchu Młodej Polski, w którym aktywnie działał przez ten czas. W 1989 roku został jednym z założycieli Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego.
W jego rozwoju ideowym bardzo ważny był fakt, że nikt z rodziny, zwłaszcza najbliższej, nie był związany z władzą komunistyczną. Bezsprzecznie przeważał krytyczny stosunek wobec niej. To stanowiło solidną podstawę pod dalsze kształtowanie światopoglądu. Wzorce z domu znalazły przedłużenie w czasie liceum, zarówno w osobach rówieśników o podobnym tle i poglądach jak i ks. Andrzejewskiego, oraz działającego wokół niego duszpasterstwa akademickiego i koła kształceniowego. W czasie nauki w szkole średniej miała miejsce pierwsza aktywność w prasie podziemnej, najpierw w zasadzie nieświadomie na łamach „Szlakiem tysiąclecia”, następnie już uświadomiona na łamach „Bratniaka” i „Ucznia Polskiego”. Początki aktywności społecznej w latach licealnych przygotowały B. Kiernickiego do dalszej, szerszej działalności w czasie studiów. Będąc członkiem środowiska gorzowskiego stanowił aktywne ogniwo przy tworzeniu i działaniu stowarzyszenia Pro Patria oraz w ramach Ruchu Młodej Polski. Pro Patria przywróciła do środowiska uczelnianego ideę katolickich stowarzyszeń studentów.