Czesław Meissner, urodził się 9 września 1879 w Rzepiszynie (ówcześnie Emmowie). Syn powstańca styczniowego. Absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny oraz uniwersytetów w Greifswaldzie i Monachium, karierę działacza politycznego rozpoczął w podobnym czasie co lekarza: po ukończeniu studiów w 1905 roku i rozpoczęciu pracy w Poznaniu.
Wpierw wstąpił do Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego, w krótkim czasie, w 1907 roku, również do Ligii Narodowej. Obok działalności lekarskiej, naukowej i politycznej udzielał się społecznie w Towarzystwie Czytelni Ludowych, gdzie doszedł do stanowisk w zarządzie głównym i radzie głównej oraz w towarzystwie gimnastycznym „Sokół”, w którym od 1912 roku organizował struktury skautingu w Wielkopolsce.
Podczas prawie całego okresu trwania Wielkiej Wojny służył w wojsku niemieckim. W 1916 roku wstąpił do konspiracyjnego Tajnego Międzypartyjnego Komitetu Obywatelskiego, związanego z Centralną Agencją Polską z Lozanny, czyli agencji informacyjnej związanej z ugrupowaniami narodowo – konserwatywnymi z ówczesnego Królestwa Polskiego: Stronnictwem Narodowo-Demokratycznym i Stronnictwem Polityki Realnej.
Już w październiku 1918 roku, będąc z powrotem w Poznaniu, wszedł w skład Wydziału Wojskowego Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Poznaniu. W ciągu wydarzeń jesieni 1918 roku został wybrany na prezesa miejskiej Rady Ludowej, a następnie powołany na członka sekretariatu Naczelnej Rady Ludowej i jej Wydziału Bezpieczeństwa. Podczas trwania Polskiego Sejmu Dzielnicowego był jednym z delegatów. Wypełniając obowiązki prezesa miejskiej Rady Ludowej oficjalnie przywitał Ignacego Jana Paderewskiego po jego przybyciu do Poznania 26 grudnia. Podczas powstania wielkopolskiego odpowiedzialny był za organizację administracji i zaopatrzenia dla sił powstańczych. W lutym 1919 roku uczestniczył w rokowaniach rozejmowych w Berlinie, jako delegat Komisariatu NRL i powstańczego Dowództwa Głównego. Był też przedstawicielem powstańców przy delegaturach państw Ententy podczas głównych rozmów z władzami Niemczech po zakończeniu Wielkiej Wojny. Informował aliantów o sytuacji politycznej i wojskowej w Wielkopolsce.
W II RP działalność polityczną rozpoczął od kandydowania w wyborach uzupełniających do Sejmu Ustawodawczego, w Wielkopolsce, w 1919 roku. Osiągnął sukces, uzyskując mandat poselski. Należał do Klubu Sejmowego Związku Ludowo-Narodowego. Posłem był do roku 1922. W Stronnictwie Demokratyczno-Narodowym stał na czele wielkopolskich struktur jego rady głównej, w okresie od kwietnia 1919 do maja 1920.
W latach 1920 – 1925 był wiceprezesem ZLN, a w latach 1925 – 1928 jego prezesem.
W latach 1928 – 1939 stał na czele zarządu okręgowego Stronnictwa Narodowego w Poznaniu.
W III kadencji Senatu II RP, w latach 1930 – 1935, był senatorem z ramienia Stronnictwa Narodowego.
W latach 1935 – 1939 zasiadł w Komitecie Głównym SN.
W latach 1928 – 1939 był członkiem i prezesem Legionu Wielkopolskiego, czyli jednostki Legionu Rzeczypospolitej Polskiej na województwo Poznańskie.
1929 – 1939 członek Wielkiej Rady Obozu Wielkiej Polski
Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do wojska jako major służb medycznych. Odpowiedzialny był za organizację szpitali zapasowych. Ewakuowany z Warszawy między 19 a 21 września, trafił na Węgry.
W styczniu 1940 roku przedostał się do Paryża, gdzie pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Podczas upadku Francji, w czerwcu tego roku, ewakuowany do Wielkiej Brytanii.
Jako jeden z przedwojennych członków Komitetu Głównego Stronnictwa Narodowego jakim udało się ewakuować z kraju, podczas uchodźctwa kontynuował działalność w pierwszym szeregu SN, jako członek jego Komitetu Politycznego.
W roku 1942, podczas konfliktu na łonie Stronnictwa Narodowego, jaki wybuchł w reakcji na podpisanie przez Rząd Londyński układu ze Związkiem Radzieckim, opowiedział się przeciwko twardej opozycji wobec premiera Sikorskiego, jaką propagował prezes Tadeusz Bielecki, i stanął po stronie bardziej umiarkowanego Mariana Seydy.
W latach 1944 – 1945 był członkiem Rady Narodowej.
Po powrocie do kraju w 1946 roku, z racji realiów politycznych i zwalczania struktur narodowo – konserwatywnych nie powrócił do działalności politycznej, pozostając skupionym na praktykowaniu medycyny.
Usunięty z pracy w poznańskim szpitalu miejskim, najwyraźniej z powodów politycznych. Zmarł 29 maja 1950 roku w Poznaniu.