Ks. Stefan Ludwik Bratkowski urodził się 21 lipca 1876 w Wągrowcu.
Naukę przedgimnazjalną pobierał w Trzemesznie. Już podczas nauki szkolnej uczestniczył w ruchu niepodległościowym, w ramach podziemnej organizacji „Znicz”. Maturę zdał w 1896 roku w Wągrowcu. Następnie wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1899 roku.
Posługę kapłańską zaczynał jako wikariusz w Połajewie, następnie w Brodnicy, Biezdrowie, Lubuszu i Zielonej Wsi. W listopadzie 1905 roku został mianowany na probostwo w Objezierzu. W 1916 przeniesiony na probostwo w Dziekanowicach. Następnie w latach 1931 – 1939 był proboszczem w Spławiu. Po wybuchu II wojny światowej i rozpoczęciu niemieckiej okupacji Wielkopolski został wywieziony do Generalnego Gubernatorstwa i czas wojny spędził w Warszawie. Po wojnie powrócił do Spławia i obowiązków proboszcza, aż do emerytury w 1956 roku. W 1959 roku mianowany honorowym kanonikiem Kolegiaty św. Marii Magdaleny w Poznaniu.
Już podczas wikariatu w Biezdrowie podpadł władzy niemieckiej jako propolski działacz.
W 1905 roku ks. Bratkowski zaczął działalność w Straży Narodowej i kierował nią na terenie powiatu obornickiego.
Współpracował w ramach komitetów wyborczych do pruskiego sejmiku, oraz Reichstagu. W 1914 roku próbowano wystawić go jako kandydata obornickiego w wyborach do tego drugiego, ale ks. Bratkowski odmówił startowania.
Zasiadał w zarządzie Towarzystwa Czytelni Ludowych powiatu obornickiego. Jako znany polski działacz i społecznik w 1918 roku został wybrany do gnieźnieńskiej Rady Ludowej. W tym samym roku był delegatem na Polski Sejm Dzielnicowy. W niepodległej Rzeczypospolitej związał się z Klubem Chrześcijańsko-Narodowym z którego ramienia był posłem na sejm I kadencji (w latach 1922 – 1927). Następnie był członkiem Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Rolniczego, w którego Radzie Głównej zasiadał.
Ks. Bratkowski zmarł 22 kwietnia 1963 roku w Spławiu i tam został pochowany.