Powstanie nowej, ogólnopolskiej partii narodowo-demokratycznej – Związku Ludowo-Narodowego, poprzedziło powstanie w 1919 roku klubu sejmowego o tej samej nazwie.
W maju 1919 odbył się pierwszy wszechpolski Zjazd ZLN, w którym jednak nie brali udziału delegaci z Wielkopolski. Pojawili się jednak na drugim zjeździe ZLN, który miał miejsce 26 i 27 października tego samego roku.
W międzyczasie, 1 czerwca 1919 odbyły się wybory uzupełniające do parlamentu. Wcześniej jednak, 22 kwietnia, odbył się walny zjazd wciąż istniejącego, wielkopolskiego Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego. Wówczas to z funkcji prezesa Rady Głównej SDN zrezygnował Bernard Chrzanowski. Jego miejsce zajął Czesław Meissner. Do Rady Głównej trafili także: jako wiceprezes Antoni Chłapowski, Roman Leitgeber jako sekretarz i Zygmunt Marweg, któremu przyszło pełnić rolę skarbnika.
Głównym zadaniem jakie stawiano sobie w związku z wyborami, było utworzenie bloku polskich partii i zarazem uniemożliwienie zdobycia mandatów przez Niemców. Dlatego też podjęto rozmowy z innymi ugrupowaniami – Narodowym Stronnictwem Robotniczym, Narodowym Stronnictwem Ludowym, Stronnictwem Mieszczańskim i Centrum Obywatelskim. Ostatecznie w wyniku podziału mandatów doszło do powołania szerokiej koalicji.
Na Zjednoczenie Stronnictw Narodowych padło 420 929 głosów, z ogółem 431 745 oddanych. Mandatu nie uzyskali ani Niemcy, ani lewica.
Dopiero we wrześniu 1919 podjęto pierwsze kroki mające przygotować struktury do sformowania na terenie wielkopolski ZLN. Pierwsze oddziały Związku Ludowo-Narodowego powstały w listopadzie i w grudniu 1919 na wiecach SDN.
Partia rozwijała się prężnie. Rozpoczynano od wieców w większych miastach, a następnie tworzono tzw. grupy lokalne, które następnie powoływały jeszcze niższe szczeble organizacji.
W 1928 roku ZLN został zastąpiony przez nową partię – Stronnictwo Narodowe.